Donkey Drunk

  Wyspał się po raz pierwszy od dłuższego czasu, jednak wszystko miało swoją cenę. Udało mu się zaciągnąć kredyt w banku pracoholizmu. Uważał, że w ten właśnie sposób odsunie od siebie niewygodne myśli o niej. Nawiedzała go w nocy i kawałek po kawałku, wyszarpywała z jego umysłu resztki rozsądku. Wolałby, aby czerpała z trzewi, żeby po trochu brała od niego życie, skoro nie może jej odnaleźć wśród reszty pieprzonego miasta. Nie mówił o niej nikomu, pierwsze wzmianki wzięto za majaczenie po wypadku. Wiedział lepiej, jednak nic lepszego mu ten prosty fakt nie przynosił.
  Wpatrzony w nieistniejący krajobraz, siedział na jednym z barowych stołków. Papieros tlił się w jego dłoni, a popiół zaległy na samym jego czubku wpadł mu prawie do whisky. Przeciągłe westchnięcie odwiodło go od obrazu pod powiekami. To co się tam znajdowało było nie tylko zagadką, ale i przekleństwem.
  W barze zrobiło się jakoś ciszej, słyszał to doskonale i wiedział jeszcze lepiej, że prawdopodobnie ktoś wszedł do środka. Mógł się tylko domyślać, że spracowane czoła robotników oraz oślizgłe myśli każdego innego faceta po paru piwach osiadły właśnie na ciele odwiedzającej ten przybytek kobiety. Elijah strzepnął popiół do popielniczki i wypił ostatni łyk bursztynowego napoju. Szepnął coś barmanowi i zerkając w bok, na stolik, który zajęła Rosalie, odbił się od kontuaru.
- Tak jak chciałaś, jestem. – powiedział zajmując miejsce naprzeciw dziewczyny. Zwracała uwagę. Jak na policjantkę, nie była brzydka. Jak na klientkę tej meliny, nie była głupia. – Często tu bywasz? – zagaił, jak to się robi podczas uprzejmych rozmów damsko-męskich. Uniósł wzrok na zdobienia sufitu, ale prędko wrócił ku jej oczom.

Cisza. Wokół niego zawsze panowała cisza, która powodowała u niego nie raz frustracje. Nie lubił tego, że nie mógł mówić, ale tłumaczył sobie, że jest to szansa na nowe doświadczenia. W końcu był jedyną taką osobą w swoim otoczeniu. Osobą z ułomnością. Tony mimo wszystko był wesołym chłopakiem. Lubił spędzać czas ze swoją siostrą, bo zawsze się z nią dobrze dogadywał. Ostatnio Podsłuchał rozmowę Ros o pewnym morderstwie i chciał być pierwszą osobą, która dowie się jak najwięcej o tym wydarzeniu, aby się jakoś wybić wśród szarych ludzi. Uwielbiał pisać, bo tylko tak był w stanie porozumieć się z innymi osobami. Nie mógł mówić, a nie każdy znał język migowy.
  Podsłuchiwał rozmowy siostry i doskonale wiedział, gdzie i co będzie robić. Interesował się tym teraz dwa razy mocniej, odkąd dowiedział się o tamtym morderstwie jakiejś ważnej osoby, a chciałby mieć swój pierwszy artykuł i zaistnieć. Chłopak ubrał ciemne spodnie, koszulę i ciepły płaszcz. Na głowę nasunął kaszkiet i owinął twarz czarnym szalikiem.
  Gdy dotarł na miejsce akurat zauważył Ros znikającą za drzwiami jakiegoś pubu zaczaił się i po chwili wszedł za nią. Wykorzystał moment, że każdy skupił się na jego siostrze i schował się gdzieś w ciemnym rogu. Na ramieniu wisiała mu torba z materiału w różne dziwne wzorki. Kiedyś z nudy uczył się szyć i to była pierwsza rzecz, którą stworzył. Była brzydka, ale bardzo poręczna. W środku jak zawsze miał swój gruby notes już lekko poniszczony, ale jeszcze z wolnymi miejscami. Do tego ołówek wraz z długopisem, który dopiero wchodził na rynek, ale jako dziecko burmistrza miał wszystko szybciej.
  Przyglądał się wszystkim osobom. To miejsce nie pasowało do jego siostry, a zwłaszcza dla tak ładnej dziewczyny jaką ona była. W momencie, gdy do niej usiadł jakiś mężczyzna uśmiechnął się ożywiając się lekko. Zagryzł wargę i podszedł do ich stolika. Wiedział, że będzie miał kłopoty, ale co mógł poradzić. Wiedział, że jego siostra go nie zje. W dłoni już dawno miał swój notes, w którym miał zapisane słowo powitania. Podsunął go mężczyźnie.
— Witam.

  Wzruszył ramionami obdarowując Starkównę ni to uśmiechem, ni to zmieszaniem. Nie potrafił się ładnie uśmiechać albo udawał te grymasy, którymi czasem — i niestety! — raczył wszystkich wokół. Rozsiadłszy się na krześle zakrył usta dłonią w mimowolnym geście zadumy. Podrapał się po brodzie.
— Naprawdę? Zazwyczaj jest na odwrót. — Moja droga. — Zamówić ci coś? — pytał, choć wolałby tego nie robić. Między Rosalią a Elijahem nie było typowej, partnerskiej relacji. Przynajmniej w jego mniemaniu, nie mógł nawet przypuszczać co o tym wszystkim sądzi ona. Wiedział jednak co myśli jej ojciec. A z tym, dla wszelkiego spokoju, nie należało dyskutować. Traktował ją zatem raczej jak młodszą siostrę lub córkę. Mogła być z tego powodu niezadowolona, chociaż pewnie nie zdążyła niczego zauważyć.
— Moja też. — odparł, prawie potrząsając ramionami. — Szczerze, nie przywykłem do tego typu spędów, więc... — nie dokończył myśli, bo zaraz za jego plecami pojawił się ktoś niezapowiedziany. Słyszał go już na kilka kroków przed wiadomością na stole. Nie przyglądał się kartce dłużej niż to potrzebne, zamiast tego skupił swój wzrok na samym Anthonym. A potem przeniósł go bez słowa na Rosalię.
Uniósł brwi rzuciwszy w przestrzeń pełne sceptycyzmu:
— No witam.