Sztuka jest sztuką - połowa 252

Marceline wyglądała na szczerze zmartwioną jej wahaniem, co jeszcze bardziej umocniło jego wewnętrzny konflikt i podało w wątpliwość odpowiedź, której miał jej zamiar udzielić. Nie należał do osób wyrafinowanych i równie przebiegłych co panna Foster, stąd łatwo dał się nabrać na jej zabiegi.
- Rozumiem... - powiedział powoli. Niby był obok niej, ale duchem był gdzieś daleko. - Skontaktuję się z Panią.
Pożegnali się i tego dnia Addams już nie potrafił się na niczym innym skupić. Jego zafrapowanie było tak wielkie, że nawet zapomniał wyszorować kubka po kawie, co w jego przypadku było zaniedbaniem wręcz skandalicznym. Liczył, że we własnych czterech ścianach, spłynie na niego oświecenie i będzie wiedział, co z tym fantem uczynić. Nie stało się tak jednak, a jego wątpliwości zaczynały nabierać na sile. Addamsowy pierwiastek w jego krwi zaczynał o sobie dawać znać, a pragnienie wiedzy potęgowało w nim proporcjonalnie z każdą upływającą minutą. Będąc już w kompletnej desperacji, nie zważając na późną porę, przedzwonił do swej przyjaciółki, prosząc o wsparcie.
Beth rzecz jasna odpowiedziała na wezwanie i dyskutowali zaciekle, aż w żołnierskich słowach, Winchester wybiła mu to z głowy. Rozmawiali tak długo, aż promienie wschodzącego słońca wślizgnęły się do salonu i padły na ich zmęczone twarze. Joshua jednak wiedział, że wspólnie podjęli dobrą decyzję...
- Panno Foster. - zaczął rozmowę doktor Addams, tego samego dnia, pod wieczór. Wyglądał na jeszcze bardziej zmęczonego, ale jednak zdecydowanie spokojniejszego niż gdy widziała go ostatnio - Cieszę się, że pomyślała Pani o mnie i moich badaniach.... - zaczęło się obiecująco. - Niemniej jednak uznajmy, że ta rozmowa nie miała miejsca, a ja nikomu nie wspomnę o tej propozycji. - mimo odmowy, mogła być spokojna, że Addams nikomu o tym nie sypnie.

Mercy nie miała by takich dylematów. Doskonale wiedziała czego od życia chce i gdyby była na miejscu Joshuy to nie wahała by się ani chwili, skoro mogła by w ten sposób być może dojść do jakiegoś przełomowego odkrycia. Czy to wymaga w takim razie myślenia, dylematów moralnych? Na pewno nie. Nauka może usprawiedliwić wiele rzeczy, w końcu to wyższa wartość.
Otworzyła mu drzwi, jak można się spodziewać, w stanie tak samym jak poprzednio. wpuściła mężczyznę do środka.
- Nie spodziewałam się, ze przyjdzie pan jeszcze dzisiaj. Tym bardziej będąc tak przepracowanym - przyznała obserwując go. Ile dało się wyczytać z niego, jego postawy, tonu głosu?
Sama Mercy nie wydawała się zła czy smutna czy jakkolwiek to nazwać. Chyba bardziej zawiedziona, ze nie korzysta z takiej propozycji. W końcu nikt by go nie pytał co robi z ciałami. Jakiekolwiek testy które sobie zamarzy.. Ale cóż. Jego decyzja.
Nie będzie tekstów o tym, ze przepuszcza życiową okazję i powinien się nad tym jeszcze zastanowić, chociaż faktycZnie tak było. Może zmęczenie przesłaniało mu logiczne myślenie?
- oczywiście - uśmiechnęła się do niego - oferta będzie aktualna jeszcze do jutrzejszego wieczoru, gdyby zmienił pan jednak zdanie. Napije się pan czegoś czy wraca do swoich zajęć?

Josh nie chciał się przyznawać, że ten moralny dylemat, spędził mu sen z powiek i tak naprawdę nie przespał ani minuty. Choć w sumie mówić o tym nie musiał. Było widać, że od dwóch czy trzech dób, oka nie zmrużył. Nie wydawał się jednak tym zbyt przejmować.
- Och, nie chciałem zostawić Pani zbyt długo bez odpowiedzi - stwierdził z uśmiechem
Cieszył się, że ta nie robiła mu wykładów. Co prawda, decyzja już była podjęta, ale chyba się obawiał, że mimo całonocnej dyskusji z Beth, znów najdą go wątpliwości.
- Rozumiem. Dziękuję jeszcze raz za pamięć
Miał zamiar o tym zapomnieć i już nigdy na ten temat nie rozmyślać, by go nie kusiło. Nie zamierzał też roztrząsać lub dociekać, skąd Marceline by te ciała wynajdywała.
- Niestety, czeka mnie jeszcze dyżur. Może innym razem, panno Foster. - posłał jej swój charakterystyczny ciepły uśmiech, choć nieco przygaszony przez zmęczenie.